ผมเป็นชาวนาทำนาน้ำฝน (นาปี) ทำนาปีละหนึ่งครั้ง เพื่อเก็บข้าวไว้บริโภค ทำสวนไม้ผล และประกอบอาชีพรับจ้างทั่วไปในช่วงที่ว่างจากการทำนา เพื่อเป็นรายได้ในการดำรงชีวิต
คำสั่งเพื่อควบคุมโรคระบาดโควิด-19 ทั่วประเทศ เมื่อวันที่ 25 มีนาคม 2563 มีผลปรับเปลี่ยนชีวิตของผม ไม่มีใครจ้างผมทำงาน ไม่มีรายได้จากการรับจ้าง เมื่อไม่มีงาน ก็ไม่มีเงิน แม้ผมจะได้เงินจากการทำสวนขายมะยงชิดมาก่อนหน้านี้ แต่ก็ต้องนำเงินที่ได้ไปใช้หนี้จากการลงทุนปลูกมะม่วงน้ำดอกไม้ที่ออกผลแต่ขายไม่ได้เนื่องจากนำส่งไปขายต่างประเทศไม่ได้
ฤดูกาลผลิตใหม่กำลังจะมาถึง การเพาะปลูกของชาวนาน้ำฝนอย่างผม ประสบปัญหาเมล็ดพันธุ์ไม่พอ เพราะปีที่แล้วแล้งหนัก ผลผลิตที่ได้ก็แค่พอทานแต่ไม่พอสำหรับเก็บไว้เป็นพันธุ์ข้าว
ผมถือว่าผมโชคดีกว่าชุมชนในเมือง จากการที่ผมอยู่ชนบท ผมยังพอหาเก็บผัก หาปลา หาปู หาหอย มาเป็นอาหารในช่วงวิกฤติโควิด-19 แม้จะมีข้อจำกัดจากคำสั่งจากรัฐบาลที่ห้ามออกจากบ้านหลังสี่ทุ่มทำให้ผมไม่กล้าออกจากบ้านไปจับกบและอึ่งอ่างที่ออกมาช่วงฝนตก เพื่อนำไปเป็นอาหารได้ก็ตาม
อย่างไรก็ตาม เงินก็ยังคงเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีพ ในขณะที่การช่วยเหลือเยียวยาจากรัฐบาลไม่ทั่วถึง ล่าช้า และไม่ทันต่อสถานการณ์
สวนลุงชา